Czy moje dziecko jest dyslektykiem?

Na jakie zachowania należy więc zwrócić uwagę? Oto dziewięć objawów, które powinny wzmóc twoją czujność:

1. Problemy przy nauce mówienia – gdy małe dziecko „przekręci” wyraz, uważamy to za urocze. Jeśli jednak zdarza się to częściej, powinniśmy bardziej się tym zainteresować.

2. Problemy z nauką wyrazów i ich brzmień – zaburzenia fonetyczne są jednym z najczęstszych przejawów dysleksji. Jeśli więc dziecko nie potrafi połączyć brzmienia wyrazu z jego zapisem, warto zwrócić się do specjalisty.

3. Problemy z językiem mówionym i pisanym – w umyśle dziecka z dysleksją słowa i litery często są pogmatwane. Tym samym pisanie i czytanie stanowi dla niego nie lada problem.

4. Problemy z zapamiętywaniem danych związanych z cyframi – zapamiętanie numeru telefonu lub adresu może być dla małego ucznia dość wymagające. Jeśli jednak ćwiczenia z powtarzaniem nie pomagają, być może mamy do czynienia z dysfunkcją.

5. Problemy z czytaniem na tyle szybkim, by zrozumieć – powolne czytanie w początkach szkolnej przygody są naturalne. Jeśli jednak uczeń czyta na tyle wolno, że nie rozumie czytanego tekstu, powinno to zwrócić twoją uwagę.

6. Problemy z czytaniem ze zrozumieniem dłuższych tekstów – rozumienie tego, co się czyta, jest niezmiernie ważne w szkole. Jeśli więc maluch ma problemy z czytaniem ze zrozumieniem dłuższych tekstów i nie jest w stanie nadążyć za resztą klasy, być może jest to przejaw dysfunkcji.

7. Problemy z poprawną pisownią – charakterystyczne dla dzieci  z dysleksją jest zmienianie kolejności liter w wyrazie. Jeśli więc dziecko często pisze np. „chelb” zamiast „chleb”, jest prawdopodobne, że jest dyslektykiem.

 

Dzieci uczą się życia od Ciebie

Jeśli dzieci są krytykowane, uczą się krytykować.

Jeśli dzieci żyją we wrogości, uczą się agresji.

Jeśli dzieci są wyśmiewane, stają się nieśmiałe, zamknięte w sobie, zalęknione.

Jeśli dzieci żyją w tolerancji, stają się otwarte, kreatywne, cierpliwe.

Jeśli dzieci otrzymują wsparcie, stają się pewne siebie.

Jeśli dzieci są chwalone, poznają swoją wartość.

Jeśli dzieci widzą uczciwość, stają się sprawiedliwe.

Jeśli dzieci otaczane są akceptacją i przyjaźnią, uczą się znajdować miłość w świecie. 

10 sposobów aby być lepszym rodzicem

1. Okazuj swojemu dziecku dużo miłości, akceptacji i ciepła.
2. Ustal jasne zasady postępowania granice  tolerancji.
3. Bądź konsekwentny najpierw wobec siebie, potem wobec dziecka.
4. Chcesz czy nie- jesteś dla dziecka przykładem zachowania.
5. Rozmowa z dzieckiem to nie „kazanie”- słuchaj, co ma do powiedzenia.
6. Zauważaj każdy przejaw dobrego zachowania, „przyłap je na dobrym uczynku”.
7. Nie ignoruj zachowań, których nie popierasz.
8. Zawsze wyjaśniaj dziecku powody swoich decyzji, zakazów i kar.
9. Daj dziecku możliwość współdecydowania w sprawach, które go dotyczą.
10. Nigdy nie bij! Brak nagrody lub nałożenie dodatkowych obowiązków będzie skuteczniejsze.

Jak okiełznać nastolatka?

Pamiętaj,  że u dziecka wchodzącego w okres dojrzewania normalne jest kwestionowanie Twoich decyzji, a nawet Twojej osoby. Grupa rówieśnicza jest wtedy najważniejsza, a przyjaciele dziecka mają duży wpływ na jego postępowanie. Twoje decyzje przestają się liczyć, co powoduje między Wami kłótnie. Nastolatek uważa, że wie lepiej co dla niego jest dobre i stara się udowodnić  Ci swoje racje oraz  przekonać Cię do nich.

Szukanie własnej niezależności i tożsamości to ciągła walka młodego człowieka i testowanie rodziców „na ile mogę sobie pozwolić”.

Praktyczne wskazówki:

– Pomimo buntu dziecka utrzymuj z nim stały kontakt. Nastolatek wciąż potrzebuje Twojej miłości i uwagi, a teraz szczególnie ważne stają się: szacunek, akceptacja i zrozumienie.

– Zaufaj swojemu dziecku- nawet, gdy to bardzo trudne- że potrafi dokonać właściwego wyboru. Czasami trzeba się uczyć na własnych błędach.

– Nie ochronisz go przez konsekwencjami złych decyzji, ale możesz pomóc mu wyciągnąć wnioski i zapobiec powtórzeniu się takich błędów.

– Zaakceptuj fakt, że niektórych konfliktów nie da się uniknąć.

– Ustal jasne, proste zasady i granice oraz odpowiednie konsekwencje.

– Staraj się nie używać gróźb i rozkazów.

– Rozmawiaj i uzgadniaj rozwiązania, gdy pojawia się nieporozumienia.

– Zamiast surowych kar dobrym rozwiązaniem może być ograniczenia przywilejów.

Potrzeby dzieci w wieku szkolnym

To, co odbierasz u swojego dziecka jako zuchwałość czy nieposłuszeństwo może być naturalnym pragnieniem niezależności i próbą pokazania własnego zdania, własnych myśli i potrzeb. Te cechy mogą się wydawać irytujące, są jednak niezbędne w życiu. Nawet, gdy dzieci wydają się być bardzo niezależne, wciąż bardzo potrzebują  Twojej miłości, wsparcia i uwagi.

Praktyczne wskazówki:

– Dokładnie wyjaśniaj, czego oczekujesz od swego dziecka. Przedstaw powody swojej decyzji, słuchaj uważnie co dziecko chce Ci powiedzieć.

– Chwal dobre postępowanie dziecka.

– Zawsze, jeśli jego zachowanie jest niewłaściwe- reaguj, zwracaj mu uwagę.

– Nie dawaj się wciągać w bezcelowe dyskusje, spokojnie powtarzaj, czego oczekujesz od dziecka.

– Nigdy nie bij! Daje to zły przykład radzenia sobie z silnymi emocjami i napełnia Twoje dziecko żalem, co może negatywnie wpłynąć na Wasze relacje. Bicie uczy dziecko, że użycie siły fizycznej jest sposobem na rozwiązanie trudnej sytuacji.

– Nie krytykuj dziecka, lecz jego złe czyny. Twoje dziecko jest zawsze dobre, czasami jednak postępuje źle.

– Daj sobie chwilę na ochłoniecie ze zdenerwowania i dopiero, gdy się uspokoisz ustal karę, przeprowadź rozmowę dyscyplinującą. Nawet, gdy to bardzo trudne nie pozwól, by kierowały Tobą złe emocje.

Czy nadążasz za potrzebami swojego MAŁEGO DZIECKA?

Wraz z wiekiem to potrzeby się zmieniają, a mądry rodzic umie je rozpoznawać i wie, które z nich powinny być zaspokojone. Nie koniecznie należy kupić kolejną lalkę Barbie, natomiast wspólne rozwiązywanie życiowych problemów jest jak najbardziej potrzebne. W każdym wieku na innym poziomie.

Pamiętaj- wszystkie  zachowania niemowlaka są ukierunkowane na zaspokojenie jego potrzeb. Gdy płaczą lub nie mogą zasnąć, to nie po to żeby Cię zdenerwować lub pokazać swoje nieposłuszeństwo. Na początku Twoim najważniejszym zadaniem jest rozpoznanie potrzeb maleństwa.

Starsze niemowlęta mogą wydawać się czasem uparte, a nawet złośliwe. Wypluwanie jedzenia, rozrzucanie zabawek, wiercenie się przy zmianie pieluszki lub ubieraniu to najczęstsze oznaki sprzeciwu wobec opiekuna. Nie robią tego jednak Tobie „na złość”, ale komunikują w ten sposób swoje potrzeby i oczekiwania.

Większość  zachowań postrzeganych przez dorosłych jako niegrzeczne jest u maluchów częścią ich normalnego rozwoju. Wszystkie dzieci sprawdzają granice, próbują być niezależne, samodzielne, miewają napady złości, niszczą, krzyczą.

Porozmawiaj z rodzicami innych maluchów i przekonaj się, że oni również często sobie nie radzą, nie jesteś wiec odosobniony. Pamiętaj jednak, ze to Ty jesteś osoba dorosłą i rozsądną, która umie panować nad swoimi emocjami. Twój spokój, podobnie ja ki nerwowość oraz rozdrażnienie, ogromnie wpływa na zachowanie dziecka. Nie oczekuj więc, że będzie wyciszone i łagodne jeśli Ty nie jesteś  „oazą spokoju”.

PRAKTYCZNE WSKAZÓWKI:

– kochaj i akceptuj swoje maleństwo od początku

– stopniowo kształtuj nawyki dziecka

– ustal jasne, proste i stałe zasady zachowania

– dbaj o potrzeby fizyczne i psychiczne dziecka

-dostrzegaj emocje swojego dziecka

– chwal każdą oznakę dobrego zachowania- wzmacniasz je w ten sposób

– nie ignoruj nawet drobnych przewinień, bo „przymykanie oka” prowadzi do kolejnych prób przekraczania barier- następnym razem śmielszych

– nie przesadzaj z karami, dostosowuj je do wagi przewinienia; kara powinna być jednak nieuchronna i mieć pozytywne konsekwencje

– zachowaj spokój i rozsądek,  szczególnie w trudnej sytuacji np. gdy Twój maluch wpada w furię- weź głęboki oddech i uspokój się zanim zareagujesz

– stwórz warunki do tego, by dziecko mogło bezpiecznie poznawać otoczenie

– nigdy nie bij swojego dziecka, nie poniżaj  i nie wzbudzaj w nim negatywnych uczuć- efektem będzie agresja i brak poczucia bezpieczeństwa, które jest dla dziecka najważniejsze

Dlaczego dzieci źle się zachowują?

POSZUKIWANIE UWAGI, ZAINTERESOWANIA

Dzieci zrobią niemal wszystko, by wzbudzić zainteresowanie rodziców, zwrócić na siebie ich uwagę. Często robią to nieświadomie, nie rozumieją przyczyn swojego postępowania. Jest to jedna z pierwotnych potrzeb, która musi być w jakiś sposób zaspokojona.  Bezradne w poczuciu osamotnienia, braku zainteresowania i miłości ,wymyślają przeróżne  sposoby, by zaznaczyć swoją obecność.

POCZUCIE BEZSILNOŚCI

Dziecko  czuje się bezradne, zbyt słabe, by stawić czoła problemowi, który je przerasta lub dorosłemu (rodzic, nauczyciel, sąsiad) w nieumiejętny sposób zaznaczającemu swoją przewagę. Takie poczucie bezsilności może wywoływać agresję, brak kontroli nad własnymi uczuciami, gwałtowne manifestowanie emocji czy w końcu atakowanie wszystkich dookoła, również rodziców.

ZŁE SAMOPOCZUCIE

Dziecko w każdym wieku może okazywać swoje przygnębienie lub niepokój poprzez złe zachowanie. Potrzebuje wówczas zrozumienia, bliskości, zainteresowania. Nie należy wtedy karać dziecka, lecz zapewnić mu emocjonalne bezpieczeństwo po prostu wyrażając swoją troskę. Należy robić to ze spokojem, nie ulegać złym emocjom i panować nad nerwami.

ETAP ROZWOJU

Niektóre dzieci ze względu na swój wiek lub etap rozwoju po prostu nie są w stanie spełniać oczekiwań rodziców. Okresowe napady smutku, przygnębienia, złego humoru są naturalne. Co więcej, są one niezależne od dziecka i wynikają ze zmian psychofizycznych, które są konieczne dla ostatecznego ukształtowania się charakteru . Wykaż więc zrozumienie, lecz zachowaj ustalone granice tolerowanego zachowania.

Pamiętaj– wszystkie dzieci badają  granice, które im wyznaczysz i czasami próbują je przekroczyć. Jest to nieodłączna częścią dorastania, uczenia się życia i stawania się osobą niezależną. Młodsze dzieci testują Twoje zasady nieustannie.  Nie jest to oznaką nieposłuszeństwa czy uporu- jest to dla nich jedyny sposób poznania, kiedy mówisz poważnie i na jak wiele mogą sobie pozwolić.

Z biegiem czasu, Twoje zakazy stają się mnie surowe, a dziecko zyskuje coraz więcej swobody. Ucz je  samodzielności i odpowiedzialności za jego czyny.

Co to znaczy „być dobrym rodzicem”?

Rodzice powinni pamiętać, że aby być dobrymi wychowawcami swoich dzieci sami Niue muszą być doskonali. Nawet  tzw. dobry rodzic ma prawo do błędów. Pomyłki, złe decyzje, porażki w codziennym wychowaniu dzieci nie powinny być powodem do zniechęcenia czy przyczyną poczucie winy. Natomiast powinny skłonić rodzica do refleksji, poszukania skuteczniejszych sposobów na rozwiązywanie konfliktów, być może porady.

Często nie musi być to specjalista, a wystarczy obiektywna ocena sytuacji przez osobę postronną, której ufamy i postrzegamy jak rozsądną. Emocje jakimi rodzic kieruje się w wychowaniu swych pociech, czasem są złym doradcą, a trzeźwa ocena sytuacji przez przyjaciela rodziny może okazać się bardzo pomocna.

Nie ma jednego „złotego środka”  wychowawczego, który skutecznie działa na wszystkie dzieci i w każdej sytuacji. To, co jest skuteczne w wychowaniu dzieci Waszych znajomych, nie koniecznie musi działać w przypadku Waszego dziecka- i odwrotnie.

Dobrzy rodzice starają się o:

– ciągłe budowanie dobrej relacji ze swoim dzieckiem poprzez okazywanie mu miłości i przywiązania

– podkreślanie wszystkich dobrych cech swojego dziecka i wzmacnianie jego poczucia własnej wartości

– bycie wzorem, bo dzieci biorą przykład z Waszego  postępowania

– chwalenie zachowań pozytywnych i zwracanie uwagi nawet na drobne przewinienia

– wysłuchiwanie opinii swojego dziecka i wspólne rozwiązywanie jego problemów

– wystrzeganie się kar fizycznych, krzyku, poniżania dziecka

– ustalenie jasnych granic, które są sprawiedliwe i dostosowane do wieku dziecka

– wyrażanie swoich oczekiwań wobec dziecka w sposób, który pokazuje, że traktuje się je poważnie

Dla chcącego…

Rodzice nieznający języka, którego dziecko się uczy, często pozostawiają je bez pomocy, zakładając, że nic nie mogą zrobić. Jednak, jak powiada przysłowie ”Dla chcącego, nic trudnego”.
Pamiętaj jednak, że dziecka nie można zmuszać (agresja rodzi agresję), lecz zachęcać, pokazując, że to fajna zabawa.

 Zachęć dziecko do słuchania nagrań, które dołączone są do podręcznika.
 Poproś, by wytłumaczyło ci, o czym jest piosenka, historyjka, rymowanka. Gdy będą z tym problemy, można poszukać w książce strony, na której są ilustracje do słuchanego tekstu, one na pewno pomogą w przypomnieniu sobie treści.
 Wyraź swoje zainteresowanie tym, czego dziecko się uczy. Podkreślisz wtedy ważność tego zadania. Dobrze zrobisz chwaląc swoje dziecko za postępy.
 Zróbcie wspólnie kukiełki postaci z podręcznika. Zachęć dziecko, by przedstawiło historyjki, które poznało na zajęciach. Możecie wspólnie pobawić się w teatrzyk. Jeśli twoje dziecko ma na to ochotę, zaproście gości. Nie wymagaj jednak, by cała treść przedstawienia była w języku obcym, pozwól dziecku częściowo zastąpić angielskie/ niemieckie wyrażenia polskimi, skoro nie pamięta całości. Może też wymyślić dalszą część, inne zakończenie. Pozwól dziecku na kreatywność.
 Gdy brak ci czasu na przeprowadzenie zaproponowanych zabaw, można bawić się podczas wykonywania codziennych obowiązków, np. słuchać obcojęzycznych piosenek i historyjek jadąc samochodem /wtedy korki nie będą dokuczliwe, lecz wręcz pożyteczne 😉 / lub domowych porządków.

Zaproponowane przeze mnie czynności potraktuj jako inspirację do tego, jak możesz wspierać swoje dziecko. Na ich podstawie wymyśl dwa swoje własne sposoby uatrakcyjnienia dziecku nauki.

Witaj

Witaj,

Naszą wspólną przygodę z uczeniem dzieci chcę zacząć od kilku ustaleń, mając nadzieję, że się na nie zgodzisz.

Po pierwsze, w tym Poradniku będę się zwracała bezpośrednio do Ciebie. Nie odbierz tego jako brak szacunku, lecz formę przełamania bariery obcości, przecież wkraczam pod Twój dach, jako pomoc dla Ciebie i Twojego dziecka- najcenniejszego skarbu, jaki masz.

Porady, które Ci zaproponuję są wynikiem moich obserwacji, doświadczenia i przeczytanych lektur. Od 12 lat pracuję w szkole podstawowej ucząc dzieci w wieku 7-13lat. Mam dwóch nastoletnich synów, którzy wciąż dają mi „okazje” 😉 do poszukiwań odpowiedzi na pytania dotyczące sposobów pomagania w nauce, zachęcania i motywowania do pracy.

Proszę, potraktuj moje rady jako punkt wyjścia do własnych przemyśleń i rozwiązań.  Z pewnością tylko część tego, co tu przeczytasz będzie miało zastosowanie do Twojego dziecka. Wiele rzeczy, o których piszę będzie oczywiste, a może będziesz mieć do mnie jakieś pytania. Postaram się na nie odpowiedzieć, jeśli napiszesz na adres: poradnikdlarodzicow@gmail.com

O technikach i sposobach na zwiększenie efektywności uczenia się piszę na bloguTęczowe Techniki Szybkiej Nauki tam też możesz komentować poszczególne wpisy, pytać i dzielić się swoimi spostrzeżeniami z innymi rodzicami.

Liczę na to, że lektura Poradnika pomoże Ci przygotować dziecko do podejmowania nowych wyzwań i radzenia sobie w każdej sytuacji.